Dàluc

Woensdag 30 juni, laatse dag van de kuur. Om 12u wordt er bloed afgenomen en ronde 16u weten we af we naar huis mogen. Papa en mama hebben om de buurten bij mij geslapen en vandaag is mama dus bij mij en ik hoop dat ik zo mee naar huis mag. Het is vandaag heel erg mooi weer en omdat ik vocht door mijn lijntje krijg mag ik van mijn kamer af. Dat vind ik zo leuk. Mag lekker met de tractor rondjes rijden op de afdeling en mag de deur van de isolatiekamer open staan. En ik mag ook naar buiten op het terras. En vandaag gaan we een water gevecht houden met nog ander 4 kinderen. Alles wordt klaar gemaakt en we gaan lekker spuiten met de spuitjes van de verpleegkundigers. En die gaan we ook lekker nat spuiten. We kunnen alle 4 niet rennen omdat we allemaal aan een infuus vast zitten dus worden wij ook nat omdat we een makkelijke doel zijn. Maar dat is niet erg.

Verder ben ik nog naar school geweest 45 min. En s’middags kwam Seth met tante Fairload, Ome Tuong en Ba ngaoi nog even langs. We hebben even in de snoozel kamer mogen spelen. Dit is een kamer waar je lekker kan relaxen. Om 15u gingen ze weer weg. Dat is jammer. Maar hopelijk krijgen ze zo goed nieuws op ons kamer, dus gauw terug naar mijn kamer.

En Joepie…. weer gered, we mogen naar huis. Alle 4e MTX kuren na 3 dagen naar huis. wat zijn we blij dat deze afgerond is. Nu nog de infuus verwijderen en naald eruit halen. De kralen hebben we weer dik verdiend. Ook een extra voor de sonde, want die had ik een week ervoor uitgespuugd.

Heel flink liep ik zelf naar de behandelkamer waar ook een cadeautje op mij stond te wachten, want dat hadden de zusters gezegd. De zusters van de ochtend dienst kwamen ook gedag zeggen, want hopelijk komen we niet meer op deze afdeling ( hopelijk!!) maar nu moet eerst de pleister en de naald eruit. Ik vind dit echt niet leuk. Met bange schrik ogen  onderga ik dit maar weer. Maar dan staat daar mijn cadeautje. Een echter kampioen CUP!. Voor alle kindjes die een zware kuur hebben door staan. En die heb ik ook doorstaan. Blij als ik ben, liep ik met de cup boven mijn hoofd schreeuwend ” Ik ben de kampioen” Ik ben de kampioen”. Er waren mensen die even stil stonden en aan mij vroegen waarom ik kampioen ben, ik durf niks te zeggen, maar gelukkig deed mama dat voor mij. Er was 1 mev die zei dat ik eerder kampioen ben als het Nederlandse elftal. Het hele ziekenhuis door heb ik dat geroepen en thuis natuurlijk direct aan papa en Dyon laten zien. Apen trots zijn ze op mij.